Rita en Rosie, 2 zusjes die het slachtoffer zijn van de na-oorlogse ellende. Hun vader is omgekomen in de oorlog. Hun moeder Mavis ontmoet een nieuwe man. Geen leuke, gezellige man maar eentje die beslist niet van haar kinderen houdt en eigenlijk alleen een makkelijk dak boven zijn hoofd wil. Nog voordat ze trouwen worden de meisjes al uit huis geplaatst. Eerst bij oma, en, hoewel ze moeder enorm missen, Rita en Rosie beleven een paar heerlijke onbezorgde weken. Totdat oma plotseling een ongeluk krijgt en in het ziekenhuis belandt. De meisjes gaan met een vriendinnetje mee naar huis maar daar kunnen ze niet blijven. Wanneer Mavis terugkomt van haar huwelijksreis begint de ellende pas echt. Jimmy, de stiefvader wordt razend en de meisjes worden in een EVER-Care-tehuis geplaatst.
Het weeshuis (waar dus ook niet- en halfwezen hun onderdak vinden) komt in zwaar weer terecht. De eigenaresse heeft al jaren terug een uitwijkplaats gevonden bij haar nicht in Australië. Rita en Rosie zitten in de laatste groep kinderen die naar Australië gestuurd wordt ‘om daar een nieuw leven op te bouwen’. Door twee lieve begeleidsters wordt de reis een feest. In Australië worden de zusjes hardhandig gescheiden en begint de ellende opnieuw. Wanneer het EVER-Care-huis in Engeland afbrandt stopt de toelage die de nicht ontvangt en moet er onderdak gezocht worden voor de achtergebleven kinderen. De huismoeders staan ook op straat. Mevrouw Watson heeft een zwak voor Rita en neemt haar mee.
Als Rita getrouwd is en haar eigen eerste kind heeft komen alle leugens en de jarenlang bewust achtergehouden informatie naar boven. Dit laatste deel las ik in het vliegtuig. Gelukkig had ik genoeg zakdoekjes bij me. Het is niet mogelijk dit met droge ogen te lezen. Ik hoop dat Rita (en alle kinderen waar zij symbool voor staat) nog vele mooie jaren mag leven, met een sprankje geluk waar ze recht op hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten