Luna is een albinomeisje dat worstelt met alles om haar heen: school, haar knappe broer die niet terug komt van vakantie, haar moeder die verscheurd is van verdriet. Zjot is geboren in Tsjernobyl. Hij kent zijn ouders niet. Er is hem wel een mooi verhaal verteld door de nonnen waarbij hij de eerste jaren is opgegroeid, maar nu woont hij in het Spookhuis bij opa die zijn opa niet is.
Wanneer Luna een klap krijgt van haar moeder loopt ze weg naar zee. Ze ziet niets, het is veel te licht voor haar. Maar ze verdwijnt in de golven zoals haar broer. Alleen wordt zij op tijd gered. Als ze wakker wordt in het ziekenhuis zit Serena naast haar bed. Luna denkt dat de zee haar een walvisbot geschonken heeft, een teken van haar broer. Stiekem is Sandro stapelverliefd op Serena. Hij durft dan ook niet te vertellen dat hij dat bot heeft neergelegd. Als Luna en Zjot op schoolreis gaan vertelt de juf over het Maanvolk die standbeeldmenhirs hebben achtergelaten in Pontremoli, een menselijk lichaam met een halve-maanshoofd.
Sandro ziet zijn kans. Als hij nu eens een beeld achterlaat op het strand met een aanwijzing dat de kinderen naar Pontremoli moeten gaan mét Serena natuurlijk....
Dit boek is een echte aanrader. Het zal me nog lang bijblijven! En ik wil ook eens naar Pontremoli...
