Farah Hafez ontvluchtte Afghanistan nadat haar vader tijdens een staatsgreep werd vermoord. Haar pad kruist dat van Paul Chapelle, buitenlandjournalist. Inmiddels is Farah onderzoeksjournaliste, een perfecte combinatie. Hoewel Paul vanuit Moskou werkt en Farah teruggegaan is naar Afghanistan om haar vader na 30 jaar de laatste eer te bewijzen, werken de 2 journalisten aan eenzelfde doel.
Het boek wordt vanuit verschillende gezichtspunten beschreven, Raymond Chapelle (de vader van Paul) begint zijn verhaal in 1968 en eindigt in 1978. Farah en Paul vertellen hun verhaal tussendoor, in 2009, om in 2010 prachtig te eindigen. Geen moment is dit storend, sterker nog, het is een heel prettige manier van lezen. Het geeft achtergrondinformatie, inzicht in hoe alles ontstaan is.
Er zullen genoeg recensies te vinden zijn die meer prijsgeven over het verhaal. Ik vind dat zonde. Ik kan alleen maar aanraden om dit boek te gaan lezen. Ik zal later in de commentaren schrijven of dat als derde boek zou moeten (hoewel ik dus geen moment gemist heb dat ik de andere delen -nog- niet gelezen heb).
Ik lees overal dat deze trilogie de vergelijkingen met Stieg Larsson kan doorstaan, zelfs glansrijk. Eerlijk gezegd vind ik dit boek, zeker als derde boek, stukken beter dan de Milenniumtrilogie. Geen moment heb ik het idee gehad dat er “een verhaal” verteld werd. Het boek leefde voor mij. Zoals het leven in Afghanistan beschreven wordt, zowel in verleden als heden, komt waarheidsgetrouw over. Daarbij klopt alles qua tijdsbeeld en regeringsleiders. Niets afgeraffeld, geen fake news. Natuurlijk zijn de personages verzonnen, maar ze hadden echt kunnen leven.
