Op je 7e ga je met je moeder naar het warenhuis... en je moeder verdwijnt. Zomaar, zonder iets te zeggen, nergens meer te vinden. Dat overkwam Millie Bird. Haar vader is niet lang daarvoor gestorven, haar moeder kon de druk van het alleen zijn met Millie duidelijk niet aan. Millie heeft dan ook wel enkele hele mooie ideeën die ze ook maar meteen eruit flapt of in daden omzet. Zo zijn er al bomen in de brand gevlogen en iedereen die Millie tegenkomt mag wel weten dat "ze ook doodgaan".
Karl rouwt over de dood van zijn vrouw Evie. Zo tevreden als ze samen leefden, zo eenzaam is hij zonder haar. Maar opgesloten worden in een verzorgingshuis? Dat nooit! Dus "ontsnapt" hij.
Agatha vindt al die bemoeizieke buren na de dood van Ron maar lastig. Ze sluit zichzelf op in haar huis, recht tegenover het huis van Millie en haar moeder.
Wonderlijk hoe levens samenkomen, mooi om dit mee te mogen maken. Ook al is het fictie. Brooke Davis weet een pakkende zoektocht te beschrijven. Ik die nooit naar Australië wilde en al helemaal niet vrijwillig aan een dagenlange treinreis zou beginnen wil nu de Indian Pacific route afleggen. Dat een boek dát voor elkaar kan krijgen!
