Kort na elkaar worden 3 kinderen vermoord. Niemand weet wie
het gedaan kan hebben, de gemeenschap sluit de gelederen. Heeft echt niemand
iets gezien? Of is het aloude kind-offeren nieuw leven ingeblazen?
Behalve Luc
is nog een Nederlander in het gebied op onderzoek. Jan-Willem is antropoloog en
inmiddels al goed ingeburgerd. Toch wordt hij op een dag aangevallen. Op de
muur van het lokaal staan inheemse woorden. Waarom Jan-Willem? Iemand die geen
vlieg kwaad doet, de bevolking juist ondersteunt waar hij maar kan. Toch wordt
hem te verstaan gegeven dat hij maar beter niet terug kan komen in het dorp.
Wat volgt is een spannend relaas waar tegelijkertijd een bijzonder inkijkje
wordt gegeven in de verweving van het christendom (zowel katholiek als een
sekte-achtig geloof) met de nog altijd aanwezige inheemse natuurgodsdienst. Pachamama
- Moeder Aarde moet op natuurlijke wijze geofferd worden zodat zij goed voor
haar bewoners kan zorgen. De offers die gebracht werden overstijgen echter, ook
volgens de lokale bevolking, het natuurlijke.
Ik ben niet thuis in geloven, ik sta eerder positief tegen
natuurgoden dan tegenover de gevestigde ordes die hun religie zo graag op
anderen willen overbrengen. Dat ik iets een sekte noem is meer mijn
onwetendheid dan de kennis van de schrijver. Uit het dankwoord blijkt dat de
schrijver zelf geruime tijd in Bolivia heeft doorgebracht. Op een zeer integere
manier heeft hij de plaatselijke gebruiken verweven in dit boek.
