Het Rosie Project door Graeme Simsion

Het Rosie Project werd een vakantieproject, aangeboden door de Vakantiebieb. En, hoewel deze aanbieding op 31 augustus zou aflopen, kon ik het project gelukkig op 1 september 9:23 nog afronden door die ochtend de laatste 5 hoofdstukken te lezen.

Uiteraard begon ik veel te laat aan dit Project, woensdag 27 juli 21:15 Ierse tijd. Dat werd óf stevig doorlezen óf accepteren dat het project voortijdig beëindigd zou moeten worden. En als je dan op zondag om 23:32 ontdekt dat je ogen toch echt dichtvallen leek het dus bijna tot mislukken gedoemd. Alle dank dus aan de Vakantiebieb om de sluitingstijd niet zo strikt te hanteren.

Een Echtgenote Project, een Vader Project én een Rosie Project tegelijkertijd? Is dat mogelijk? Wel als je Professor Don Tillman heet. En eigenlijk lopen alle projecten gewoon door elkaar heen en hebben ze (uiteraard) ook flink wat met elkaar te maken. Leuk ook om te weten dat Moree op 1230 kilometer van Melbourne ligt (en dat deze lezer om 15:43 uur de map van Australië erbij pakt om eens te kijken hoe zich dat dan verhoudt, gelijk aan het tijdstip waarop Don de huurauto ophaalt om naar Moree te reizen). Ik mag die Don Tillman wel.

Ook het volgende kon ik me helemaal voorstellen: De laatste gasten vertrokken om 2.32 uur, twee uur en 32 minuten na de geplande eindtijd. Rosie, de baas en ik hadden 143 cocktails gemaakt.

Het feit dat je als professor in de genetica om maar zoveel mogelijk samples te krijgen (voor het Vader Project) gewoon een avondje gaat barkeeperen, terwijl je enkele dagen van tevoren nog niets van welke cocktail dan ook wist. Een goed geheugen doet wonderen.

Het Gestandaardiseerde Maaltijdsysteem sprak me ook wel aan. Al zou ik waarschijnlijk niet zoveel variatie (en moeilijkheidsgraden) aanbrengen. Het idee alleen al dat ik kreeft zou moeten klaarmaken... Iedere dag sla is voor mij geen straf (variatiemogelijkheden genoeg). Vooral de redenen om zo'n systeem in te voeren! Geen reeks kookboeken vereist (oei, ik ben gek op kookboeken, of ik ze gebruik is een tweede). Standaardboodschappenlijst, dus erg efficiënt boodschappen doen. Tja, ik vergeet toch altijd de helft mee te nemen, dus dat probleem is daarmee waarschijnlijk wel opgelost. Bijna geen verspilling. Koelkast en voorraadkast alleen gevuld met spullen die nodig zijn voor een van de recepten. Wow! Geen overjarige potjes meer achter uit de kast plukken? ...

Vooruit, nog één voorbeeld dat me compleet aanspreekt. 'De vga-kabel alstublieft. Het is 18.58 uur.' 'Doe maar rustig aan,' zei ze. 'We beginnen nooit eerder dan kwart over zeven. Wilt u een kop koffie?' Waarom hechten mensen zo weinig waarde aan andermans tijd? En net als Don zou ik me lopen op te vreten en bedenken dat ik ondertussen wel 100.000 andere dingen had kunnen doen.

En dan.... komt Don tot inkeer, besef, hoe je het ook noemen wilt... het kan ook makkelijker! En wát een geluk als je daarmee ook nog het Rosie Project met een ruime voldoende kunt afsluiten... Een aanrader! Niet alleen als Vakantie Project :-)

Joe & ik door Mireille Geus

Dankzij uitgeverij Lemniscaat las ik het ontroerende boek Joe & ik. Woelie, 16 jaar oud, woont alleen met zijn vader Joe. School is lastig, er worden vragen gesteld waar hij niet aan kan voldoen (hoe kun je nu een verslag schrijven over een toneelstuk als je op bezoek moet bij je moeder in de inrichting?) en dus besluit Woelie voortaan thuis te blijven, de telefoon niet meer te beantwoorden, brieven van leerplichtambtenaren te onderscheppen en Rail Away (en de buurvrouw) te bekijken. Joe runt een winkel in telefoonbenodigdheden, maar dat is eigenlijk maar bijzaak. Zijn voornaamste bron van inkomsten zijn de illegale pokeravonden.

Sjaak, oude vriend van Joe, vertelt Woelie op een dag dat het echt niet goed gaat met Joe. Hij heeft regelmatig fikse buikkrampen en zou eigenlijk een dokter moeten bezoeken. Op een nacht vraagt Joe dan ook, schreeuwend van de pijn, of Woelie hem naar het ziekenhuis wil brengen. Hoe kom je daar het snelst? Met de auto van de buurvrouw, ze heet Daisy. Als blijkt dat Joe nog maar enkele weken te leven heeft besluit hij naar huis te gaan en met Woelie de reizen van Rail Away te gaan maken.

Een prachtig verhaal brengt Joe en Woelie op de meest uiteenlopende plekken. Hotels zijn niet zo strikt als ze er in eerste instantie uitzien, Rail Away blijkt niet zo'n waarheidsgetrouw beeld van de werkelijkheid te geven. Woelie wordt langzamerhand Woe, 17 jaar oud en gedoemd alleen verder te gaan in het leven.

Ik kan iedereen aanraden dit boek te gaan lezen. Het is heel integer, mooi, indringend geschreven. Het begin van het boek is even zoeken, het is zeker niet het begin van het boek! Maar om deze zin te snappen moet je gewoon het boek lezen. Laat Young Adult je niet tegenhouden, die jongeren weten uitstekend wat mooie boeken zijn.