Gekocht op vrijdag, begonnen te lezen op vrijdag, (bewust) geëindigd op vrijdag én de blog op vrijdag! Het vijfde boek in de Frieda-Klein-reeks is weer een juweeltje. Het zou zelfstandig te lezen zijn. Je herkent zóveel uit de vorige boeken, toch denk ik dat je het eigenlijk wel degelijk achter elkaar moet lezen. Jammer dat er zoveel tijd tussen het verschijnen van de delen zit. Maar wel weer top dat alle delen ook als dwarsligger zijn uitgebracht!
Denken aan vrijdag leidt ons weer door hartje Londen. Het boek begint op vrijdag, een bijscholingsdag. Kitty vaart met haar ouders over de Theems als ze een walvis ontdekt. De boot is gestopt om de Theems en de Londen Bridge aan de gasten te laten zien. Wanneer de politie arriveert en de vondst in een grote zwarte zak stopt streept Kitty het woord wallevis door en schrijft MAN.
Sandy is vermoord. Frieda wordt verdacht. Uiteraard niet door de mensen die haar kennen, wel door commissaris Crawford en psychotherapeut Bradshaw. Een nieuwe hoofdinspecteur, Sarah Hussein, doet haar intrede. Ze wordt meteen flink geïndoctrineerd. Het is lastig om je eigen conclusies te trekken en zelf te oordelen als je steeds maar weer hoort dat Frieda niet te vertrouwen zou zijn. Misschien werkt het feit dat Frieda ervandoor gaat niet bepaald in haar voordeel, maar Klein's speurwerk is weer subliem te noemen.
Gelukkig krijgt Frieda volop en op alle mogelijke manieren steun van haar vrienden, waaronder hoofdinspecteur Karlsson en de trouwe Josef. Karlsson steekt zijn nek wel erg ver uit en wordt zelfs op non-actief gezet. Het is voorspelbaar dat het "goed" afloopt, maar daarom niet minder prettig om te lezen.
Denken aan vrijdag eindigt... op vrijdag. Er zit een zomer tussen het begin en het eind. Een zomer vol spanning, levensverhalen, mooi uitgewerkte karakters. Hoewel je niet echt veel over de vrienden leest weet je toch stiekem steeds een beetje meer. Ze beginnen voor je te leven.
En dan volgt die slotalinea...! Ik ben benieuwd naar zaterdag.
