Twintig jaar nadat de klimmers Noorwegen verlieten gaan ze elkaar weer tegenkomen. Ieder heeft daar zo zijn eigen gedachten en gevoelens bij. Ze zijn wel twintig jaar ouder, maar niet in hun herinnering.
Op een heel aparte manier wordt de reis van elk van de klimmers opgetekend. Twee van hen reizen samen naar nummer drie. Dat "samen" is dan vooral fysiek, want in gedachten zijn ze beide op totaal verschillende plekken.
Ook nummer drie moet een reis maken om de klimmaatjes op te halen van het station. Dit doet hij samen met zijn dochter. Nadat de terugreis is begonnen besluit hij halverwege dat de rest van de afstand wel te voet afgelegd kan worden,
Via het strand gaat de tocht dan verder. Een tussenstop voordat ze het laatste stuk zullen afleggen.
De klimmers zijn per toeval een vriendengroep geworden. Mooi uitgewerkt hoe ieder voor zich grip op z'n eigen leven probeert te krijgen. Nog mooier is het open einde.
Hoewel ik dit boek in stukken achter elkaar las, soms met dagen ertussenin, was ik nooit de draad kwijt en grijpt het verhaal. Toch kon ik het ook makkelijk even weg leggen. Dubbel gevoel dus. Het boek greep me voor kortere of langere tijden.
