Aangrijpend, heftig, integer... De meisjes van Ravensbrück hebben een stem gekregen. Opdat we nooit vergeten.
Hoe krijg je deze gebeurtenissen zo verteld dat ik me nauwelijks voor kan stellen dat de meisjes uit dit boek "slechts" de meisjes van Ravensbrück vertegenwoordigen.
Als de Berlijnse muur valt neemt Miriam het moedige besluit haar vader, die op sterven ligt, te gaan verzorgen. Ze loopt weg van haar echtgenoot en sluit zich op in het appartement van haar vader.
Het boek wordt verteld door Miriam en door haar vader. Waarbij het verhaal van Henryk begint tijdens de oorlog, als hij als docent op de universiteit lesgeeft en Frieda leert kennen. Een romance die onmogelijk lijkt, hij wil ook zijn vrouw Emilie niet kwijt. Frieda ziet in dat hij Emilie niet zal verlaten, ze geeft Emilie de mogelijkheid om te ontsnappen aan de Nazi's, hopende dat Henryk met haar mee zal gaan. Maar Henryk kan niet zonder haar en zo komen ze samen aan bij Gleis 17, het eindpunt van de beschaafde wereld. Mannen en vrouwen worden in gescheiden veewagons naar de concentratiekampen gestuurd. Henryk vertelt zijn verhaal in terugblikken, tijdens zijn heldere momenten, maar hij is te ziek om de woorden echt te kunnen uitspreken. Hij vertelt in zijn hoofd. Als hij spreekt ijlt hij voornamelijk de naam van Frieda.
Miriam vindt in een koffer een uniform en een jurk. Kleding die vol geheimen blijken te zitten. Ongelooflijk veel briefjes van Frieda waarin ze haar verhaal vertelt over haar tijd in Ravensbrück. Gruwelijke verhalen, nauwelijks voor te stellen. Miriam kan de Duitstalige briefjes lezen, maar stuit ook op Franstalige, in hetzelfde handschrift. Ze vindt Eva die deze briefjes voor haar vertaald. Dus dit is Frieda... maar wie ís Frieda? Daar komt ze al lezende achter. Ondertussen identificeert ze zich met de meisjes in de concentratiekampen, al vindt ze wel dat ze zelf alles maar moet pikken want de meisjes hadden pas echt een afschuwelijk leven.
Miriam is twintig jaar lang geterroriseerd door haar echtgenoot. Niemand gelooft haar, ze heeft geen eigen leven meer. Nu ze de stap heeft gezet om weg te gaan wil ze doorzetten. Gelukkig krijgt ze hulp van Eva.
Ik wil niet al te veel prijsgeven. Dit boek verdient om door iedereen gelezen te worden. Het is een integer verhaal van moed, kracht, liefde, hoop. Een boek dat ik nauwelijks weg kon leggen. Ik hoop dat de overlevenden van de concentratiekampen nog kracht hadden om na de oorlog een mooi leven op te bouwen. Dat er van ze gehouden is. Ik kan me niet voorstellen dat je deze periode ooit kon vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten