Vroeger stond ook ik op de barricades, protesteerde ik bij de KEMA, zat op straat voor Dodewaard, op de fiets naar Kalkar - die ging tenminste nooit open. De rest van de lijst bespaar ik je. Het is dan ook niet heel vreemd dat Holy Trientje hoog op mijn verlanglijstje stond.
Het boek begint in mei 1976, ongeveer het jaar waarop ook ik actief werd in de anti-kernenergiebeweging. Verzamelen van informatie zat er al vroeg in, ik maakte complete lijsten met films en boeken die de medemens zou kunnen/moeten wakker schudden. Zou dit boek toen al geschreven zijn dan had het beslist niet ontbroken op de lijst.
Regina, 6 jaar oud, is met haar oma en tante Trientje naar een protestdemonstratie tegen het legaliseren van abortus. Tante Trientje, non, ging niet zozeer uit protest mee, zij denkt behoorlijk liberaal. Hansje, het nichtje van tante Trientje, legt het drietal vast op foto: oma schudt belerend haar vinger naar tante en Regina, hoe durven ze juist dáár te gaan picknicken - in het "kamp van de vijand". De foto gaat viraal, alle nieuwsstations pikken hem op.
Zo'n 40 jaar later trekt Regina op verzoek van tante Trientje naar Washington DC om daar Sister Kathleen te ontmoeten. Deze non zat in de gevangenis van Brooklyn omdat ze de grootste nucleaire opslagplaats voor kernwapens in Amerika was binnengedrongen. Tante Trientje wilde dolgraag weten hoe en wat, het reizen liet ze liever aan Regina over, zij wil ook een dergelijk statement maken. Enkele jaren daarvoor was tante Trientje een Japanse dame tegengekomen op de kerstmarkt. De opbrengst van die markt ging geheel naar de slachtoffers van Fukushima. Het wordt Regina al snel duidelijk dat zo'n actie heel wat voorbereidingen vergt, en in ieder geval niet alleen door tante Trientje uitgevoerd kan worden.
Yoshida Kawamoto noteert dagelijks de straling die hij oploopt als gevolg van de kernramp in Fukushima. Niet alleen zijn alle dierbaren verdwenen, ook zijn angst voor radioactiviteit. Zijn vrouw en dochter proberen een nieuw leven op te bouwen, hij vertrekt/vlucht zelf uiteindelijk naar zijn oom en tante in Nederland.
Hansje woont samen met haar kleinzoon Arend. Hij wil graag in haar voetsporen treden en fotograaf worden. Niet zomaar een fotograaf van kiekjes, hij dacht meer aan het vastleggen van dingen die ertoe doen. Hansje had leren fotograferen tijdens haar eerste -en enige- baantje bij fotozaak Flits. Mislukte foto's van klanten inspireren haar om bewust mislukte momenten vast te leggen. Het toeval brengt haar bij diverse protestdemonstraties.
Bonnie is geboren op de Marshall-eilanden. Het zijn de eilanden waar de Amerikanen ongegeneerd hun kernproeven houden. Dat de bevolking kampt met doodgeboren en mismaakte kinderen, deert hen blijkbaar niet. Wanneer het té erg wordt - en onder het mom dat de zeespiegel stijgt - verschepen ze de bevolking gewoon naar een ander eiland, er zijn er genoeg. Oma Wonder maakt haar eigen recepten uit puur natuur. Ze had alleen geen medicijn gevonden tegen kinderen met een staart, 11 tenen of kolossale hoofden.
Toen oma 18 jaar was sneeuwde het op het tropische eiland. Nog voor de zon onderging moest iedereen overgeven, 10 dagen later vielen haren en nagels uit en liet hun verbrande huis los.
Bonnie weet te ontsnappen aan het eiland, en gaat politicologie aan de universiteit van Honolulu studeren. Even later ontmoet ze Maarten de Groot en trouwt met hem. Hij neemt haar mee naar Nederland.
Wat volgt is een prachtig verslag van het verweven leven van tante Trientje, Regina, Hansje, Yoshida, Bonnie en Arend. Verschillen tussen Nederland en Japan, een kijkje in het leven op de Marshall-eilanden, maar ook hoe Regina omgaat met haar demente vader en diens pogingen zich staande te houden. Hoe Bonnie zelfstandig wordt en Yoshida toegeeft dat ook hij leukemie heeft. Tante Trientje bepaalt waar de protestactie zal plaatsvinden. Het hele proces wordt op een mooie manier verteld. Ik kan iedereen aanraden dit boek te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten