Officieel een feelgood, ik vind het gewoon een grappig boek. Wat als Vincent van Gogh... en dan door de ogen van een - nieuwe, niet geheel geaccepteerde - conservator van het Van Goghmuseum. Het museum dat moet opknokken tegen het Rijks en het Stedelijk. Het museum dat nét niet helemaal uit de verf komt, totdat er een stukje verf van een schilderij geschraapt wordt.
Daartussendoor de heerlijke belevenissen van 2 zussen, een oude studievriend en een klusjesman met logge hond. Een moeder die niemand wil hebben en een ex die stukken minder zielig is als hij doet voorkomen.
Hoe word je gelukkig in Amsterdam? Of kun je toch maar beter gelukkig worden in Parijs?
Noor is gewoon de ideale dochter, alleen denken haar moeder en vriend daar anders over. De zussen weten precies hoe ze niet samen naar verjaardagen hoeven te gaan (Kiki heeft het gewoon te druk), of misschien toch wel, maar dan komen ze pas tegen middernacht aan.
Kiki (probeert de werken van Jeff Koons naar het Stedelijk te krijgen), Joost (werkt als adviseur bij het Rijksmuseum) en Noor gaan samen in een jaren 70 pand op de Herengracht wonen. De klusjesman (met hond Meneer Janssen) weet op een perfecte manier het stereotype klusjesman te zijn die dan weer hier, dan weer daar, tussendoor een klus moet opknappen.
Er is één afspraak: er wordt niet gepraat over het werk. Noor krijgt adviezen van Kiki als ze besluit haar 18-jaar-lange relatie met Ewald te verbreken. Ga léven, heb een doel en plan met structuur. Na een onenightstand is Noor ervan overtuigd dat dit toch niet bij haar past.
De corrupte kunstwereld, of in ieder geval de stromannen, sijpelen door het boek alsof het dagelijkse kost is om vervalsingen te maken en deze dan in musea te hangen.
Kortom, een hilarisch boek dat ik snel achter elkaar uitlas, als dwarsligger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten